Wpadka 8

-Julka, poczekaj!

-A na co kurwa mam czekać? Wolę być w Anglii z naszym synem robiąc co mogę by doszło do transfuzji, ale co Cię to obchodzi...

-Julka, proszę Cię. –Powiedział patrząc w dal.

-Andrzej w co ty nie możesz uwierzyć? Ty naprawdę myślałeś, że chce Cię złapać na dziecko- Kręciłam nie dowierzając jeszcze głową.

-Może chodźmy do mnie tam porozmawiamy na spokojnie. Jeśli chcesz?

-Dobra chodźmy.

Szliśmy w milczeniu, widziałam jak Andrzej mi się przygląda, czyżbym aż tak się zmieniła? A może próbuję coś „wyczytać” z mojego zachowania? Nie wiem i szczerze nie obchodzi mnie to, dla mnie ważny jest mój syn. Po jakiś 10 minutach byliśmy w mieszkaniu, w tym samym w którym to byłam raz, jeden jedyny raz, raz  z którego kiedyś załowałam, a teraz ten mój „raz” leży w szpitalu i czeka na mój powrót, raz którego kocham najmocniej na świecie, raz o którego tak cholernie się boję.

-Napijesz się czegoś?- Spytał Andrzej wchodząc do kuchni.

-Andrzej miejmy już to z głowy. Zgodzisz się na to oddanie krwi?

-Julka a jesteś pewna, że to... no że to mój syn? –Spytał bacznie mi się przyglądając.

-Tak jestem pewna, a po za tym przed transfuzją muszą i tak zrobić testy zgodności, więc to rozwieję twoje wątpliwośći. Andrzej proszę Cię raz jeden zrób to dla niego i znów możesz zniknąć z naszego życia... Andrzej Proszę- Powiedziałam łamiący się głosem.

-Dobrze zgadzam się.

-Naprawdę?

-Tak, ale pasuję iść do klubu i wyjaśnić im całą sprawę, bo trochę mnie tu nie będzie, więc jakieś wolne się przyda.

-Dziękuję.

-Robię to dla... W ogóle jak ona ma na imię?

-No tak... Igor, Igorek.

-Ładnie.

-Dzięki.

-Opowiesz mi coś o nim?- Spytał nalewając sobie wody.

-Myślę, że on sam najlepiej to zrobi, straszny z niego gaduła- Powiedziałam uśmiechając się na myśl o synie.

Andrzej wytłumaczył wszystko w klubie i  po długiej batali dostał wolne,no tak sezon trwa. Aktualnie znajdujemy się w samolocie do Anglii, skąd odbiera nas moja mama i jedziemy do szpitala gdzie jesteśmy umówieni z Panią doktor.

Na lotnisku tak jak było ustalone czeka na nas moja mama, która to zabija wzrokiem Andrzeja. Nie dziwię się jej. 20 minut później jesteśmy już w gabinecie Pani doktor.

-Jak rozumiem Pan jest ojcem dziecka?- Pyta notując coś.

-Tak- Odpowiadam za Andrzeja, który wciąż chyba nie był pewny tego wszystkiego.

-Dobrze to zaraz robimy badania, jeśli będą zgodne, transfuzja będzie robiona jak najszybciej.

Po zrobieniu badań wyniki były takie jakich się spodziewałam, była 100% zgodność. Andrzej jest ojcem Igora.

-Jestem ojcem...- Powiedział Andrzej w ciąż w to nie wierząc.

-A nie mówiłam.

-Zachowałem się jak palant... Nie wierzyłem Ci myślałem, że chcesz mnie naciągnąć, lecąc wciąż nie wierzyłem...

-A jednak, Andrzej ja nie wymagam byś był teraz tatą dla Igora, wystarczy że oddasz tą krew i my znikamy z twojego życia.

-Mogę zobaczyć małego?

-Tak, chodźmy bo pewnie nie może się doczekać.

Po chwili byliśmy pod salą 204 gdzie leżał mój syn i jeszcze jeden chłopiec.

-Mama!!- Mały zaraz po wejściu do sali znalazł się koło mnie tuląc się z całych sił.

-Cześć Skarbie- Powiedziałam kucając i całując mojego Skarba.

-Cemu Cię tak dlugo nie bylo? Wies jak tęsknilem? – Powiedział smutny.

-Wiem Skarbie, przepraszam, robiłam wszystko był byś już zdrowy.

-I bende?

-No pewnie Skarbie.

-A kim jest ten Pan? – O kurde Andrzej....

-Skarbie to jest Andrzej.

-Julka- Andrzej popatrzył na mnie groźnie.

-I jest twoim tatą- Dokończyłam ciszej.

-Naplawde?! – Krzyknął mały.

-Tak- Odpowiedział niepewnie Andrzej.

-Ale supel!! Mam tate!! A pobawis się ze mną?-  Spytał mały chwytając Andrzeja za dłoń i prowadząc do stolika z zabawkami.

Mały po jakiejś godzinie usnął, jest bardzo zmęczony. Operacją ma odbyć się jutro o 13.

-Masz fajnego syna...- Andrzej zmieszał się.- To znaczy mamy,  przepraszam, jeszcze nie mogę się do tego przyzwyczaić.

-Rozumiem. Mały Cię polubił.

-Ja jego też. Jest podobny do mnie...

-Wiem, niestety.

                                                                                                                                                                

Rozdział pisany na szybko, do tego jest późno dlatego za wszelakie błędy przepraszam! I za długi brak rozdziału też!!

Wgl jest tu ktoś jeszcze ze mną? Mam dla kogo pisać, bo chodzą mi myśli po głowie o zawieszeniu ;c

Lolkaa